طبقه بندی انواع خیار بر اساس نوع مصرف، مورفولوژی و نوع کشت

خیار ترشی به خیارهایی اطلاق می‌شود که در درجه اول برای فرآوری و تهیه خیارشور مورد استفاده قرار می‌گیرند. بیشتر انواع خیارهای ترشی به صورت تازه و برای مصرف فوری نیز فروخته می‌شوند. برخی از خریداران، خیار ترشی را بیشتر ترجیح می‌دهند زیرا این نوع خیارها در مقایسه با خیارهای خوراکی معمولی پوست نازک‌تری دارند. این نوع خیارها با رنگ سبز روشن‌تر، اندازه کوتاه‌تر، پوست نازک‌تر و سطح زگیل‌دارشان از سایر انواع خیارها قابل تشخیص‌اند. تمام ارقام تجاری این نوع دارای برجستگی‌های سیاه یا سفید در سطح میوه هستند، صفتی که به رسیدگی میوه مربوط می‌شود. ارقامی که دارای برجستگی‌های سفید رنگ هستند معمولا سرعت رشد کندتری دارند و از رنگ سبز ماندگارتر و استحکام بیشتری نسبت به میوه‌های دارای برجستگی سیاه برخوردارند. ارقام دارای برجستگی‌های سیاه تمایل دارند زودتر زرد شوند و میوه‌های بزرگ‌تری تولید می‌کنند که در صورت رسیدن نرم می‌شوند. در نتیجه ارقام دارای برجستگی‌های سیاه رنگ در مناطقی که از تابستان‌های نسبتا خنک برخوردارند برای ترشی نیز مورد استفاده قرار می‌گیرند. در مناطق پرورش گرم‌تر و همچنین مناطقی که برداشت مکانیزه یکباره رایج است هیبریدهای دارای برجستگی‌های سفید تا حد زیادی جایگزین انواع دارای برجستگی سیاه شده‌اند.
به طور کلی از آن جایی که برای خیارهای فرآوری شده، این ماشین برداشت است که ارقام را برای پرورش انتخاب و تعیین می‌کند پرورش دهنده از نظر نوع ارقام گزینه‌های کمی پیش رو دارد. هیبریدهای جینسس تقریبا برای تمام برداشت‌های ماشینی مناسب هستند. همچنین این رقم جایگزین بسیاری از انواع استاندارد تک پایه‌ای شده است که پیش‌تر برای خیارهای ترشی با برداشت دستی استفاده می‌شدند.
    چرخه رشد کوتاه‌تر 60-50 روزه.
    تراکم بالای گیاه، 240,000 در هکتار (60,000 آکر)
    مجموعه میوه‌های متمرکز، آن‌ها را برای برداشت یک جا به وسیله دستگاه مناسب‌تر کرده است.
    غالبیت انواع ماده (PF)
    تعدادی از گل‌های نر، حاصل ادغام 12-10% دانه‌های گرده نر با ارقام جنیسس یا PF هستند.
    متوسط عملکرد برابر 25 تن در هکتار.

*کلیه واژه‌های «تن» به کار رفته شده در این مقاله اندازه‌گیری شده هستند در غیر این صورت از آوردن آن خودداری شده است.
 

این نوع خیارها دارای میوه‌های طویل و نسبتا باریک با انتهای گرد هستند. ارقام گلخانه‌ای هلندی، پارتنوکارپیک با ظاهر جنیسس و پتانسیل بازده بالا هستند در حالی که خیارهای گلخانه‌ای ژاپنی اغلب تک پایه‌ای هستند. برخلاف انواع مورد استفاده برای مصرف خام و فرآوری، خیارهای گلخانه‌ای پوست نسبتا صافی دارند.
واریته‌های خیار شامل انواع مصرفی خام یا تازه برای انواع سالاد، خیار ترشی (که می‌توانند به صورت تازه نیز مصرف شوند) و ساقه کوتوله‌ای و بوته مانند هستند.

اگر چه به طور معمول این گونه خیار را اکثر ملت‌های شرقی پرورش می‌دهند اما به آن خیار ژاپنی گفته می‌شود (بسیاری آن را آسیایی نیز می‌خوانند). این خیار نیز یکی دیگر از انواع خیارهای طویل با پوستی نازک و یک دست است که در مقایسه با انواع استاندارد طعم ملایم‌تری دارد. با توجه به ترد بودن و طعم بهتر (تلخ نبودن و تولید گاز کمتر) این رقم نسبت به دیگر انواع خیار طرفداران بسیاری دارد اما به طور کلی مشابه بقیه است.

خیار اروپایی (هلندی، گرمخانه‌ای، گلخانه‌ای، هیدروپونیک) به دلیل عدم گرده افشانی از خصوصیاتی چون ظاهر قلمی و صاف برخوردار است. چنانچه به گل‌ها اجازه گرده افشانی داده شود میوه حاصل از آن کوتاه‌تر، گوشتی، نامنظم و پر از دانه خواهد بود:
    به طول 35-30 سانتی متر (14-12 اینچ)
    پهنای 5-3.5 سانتی متر (2-1.5 اینچ)
    بدون دانه
    پارتنوکارپ
    جنیسس